Çevremize baktığımızda her türlü insan görüyoruz. Çevresindekilere her haliyle ders veren, onları eğiten, model oluşturan yetişmiş; çevresindekileri yetiştiren insanlar. Bunların yanı sıra yaşadıkları sosyal çevrenin etkisiyle, şişirilmiş bir benlik geliştirenler. Her şeyi bildiğini sanıp, hiçbir şey bilmediğini bilmeyenler. Bu şişirilmiş “balon” benlik, insan davranışını inceleyen uzmanlara göre, ortalamayı aşamayan insanların sınırlı yeteneklerini gizleme kaygısından ileri geliyormuş...
Özellikle üniversite çevresinde sıklıkla görülen ve Ahmet (İnam) Hoca tarafından “ortalama akademisyen kasıntısı” diye tanımlanan bir durum daha var. Hoca, bu durumu şöyle özetlemiş (Ahmet İnam, 22.08.2006, http://www.internethaber.com/news_detail.php?id=38760): Topluluk içinde, öğrenciler karşısında yetersizliğini kavramış vasat, sınırlı donanım ve yetenekteki insan, olduğu ile olmayı umduğu arasındaki boşluktan dolayı acı çeker. Bu acı, onu kendisine, öğrencilere ve diğer akademisyenlere zulmetmeye götürür. Sürekli olay çıkarır, küser, kavga ederler. Bunlarla başa çıkabilmek için ignore etmek yeterli değildir. Bu durumda daha da bilenirler, kendi gibi olmayanları ötekileştirerek yok etme kavgası başlatırlar.
Yine çevreye baktığımızda ülkemizin en önemli sorunlarından birine daha tanıklık ediyoruz. Sorun şu: “kendine benzemeyene hoyratlık yaparak, kendine benzemeyene saygısızlık ederek, hatta kendine benzemeyene şiddet uygulayarak var olmaya çalışan” bireysel farklılıkları törpüleyerek kendine benzetmeye çalışarak “ötekini” ortadan kaldırmaya gayret eden bir grup var. Bu grup için sayılan davranışlar adeta yaşamın temel amacı olmuş.
Hâlbuki bizim ayakta kalabilmemiz, çokluk içinde birliği başarabilmemize bağlıdır. Gökkuşağını çekici kılan çoklu renkleri bünyesinde barındırmasıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder